﷽
اپنے اپنے مقام تے ہیں اعلیٰ پرنئیں کوئی کتاب قرآن توں ودھ نہیں کوئی رب توں جان دانبی توں ودھ نہ کوئی نبی نوں جان رحمن توں ودھ
حب نبی ایمان دی شرط پہلی اہدی جب نوں جان ایمان توں ودھ
ناصر ہندا اے اودوں ایمن پورا جدوں جانیئے نبی نوں جان توں ودھ
میرے نبی دا کرم امان اللہ ڈٹھا جزاں دے ولے تے کل ہو گئے پتھر موم ہو گئے اہدے قدم تھلے کنڈیاں ولے جے ڈٹھاتے پھل ہو گئے
اپنی نور محمد نے چمک ماری پہلے جہے چراغ سن گل ہو گئے
ناصر نظر اٹھائی تے بدواں دے اچے سارے جہان توں مل ہو گئے
دن ازلوں رات دیسوے جے کھول کے زلفاں چھنڈے
اہدی اک اک زلف دے ول تھیں دل کئی کئی جاون پھنڈے جیہڑے عشق ندی وچ وڑ گئے اور لبھدے رہ گئے کنڈھے
اوہ کدھرے فیر نہ اڑدے جیہڑے عشق استاد نے چنڈے
جیہڑے سک دے سیک نوں سہہ گئے رہ برف دے وانگوں ٹھنڈے
جیہڑا ناصر آپ دا ہویا اہدے عرش کے جھلدے جھنڈے۔
اہدا مرتبہ کرے بیان کیہڑا جتھے قلم چپ اے قلم دان چپ اے
ہر انسان دی او تھے زبان چپ اے ساری زمین چپ اے آسمان چپ اے
تالے لگے صداواں نوں چپ دے نیں ہر اک ساز چپ اے ہر اک تان چپ اے
شجر و ہجر حیوان وی چپ سارے ہراک حور چپ اے
ہر غلمان چپ اے ایتھے پیش مخلوق دی نیں جاندی جیہڑا بولد ا اے اوہو ڈولدا اے
جیکر بولے تے بولدا رب ناصر اوہ وی اہدی زبان چوں بولد اے
جی تے چاؤ ہندا اے سوہنے دی نعت اندر حرف حرف قرآن دا لے آواں
لگے وس تے جا کے بلال کولوں لہجہ اہدی زبان دا لے آواں قربت لئی سرکار دی میں ناصر درد کتھوں عثمان دا لے آواں مصطفی وی نعت سناؤ نے لئی جذبہ حضرت حسان دا لے آواں
:
چڑھیا عرب دا چن تے حکم ہو یا چلو تاریو وقت غروب دا اے صرف مالک زمین دا نہیں یارو شرق و غرب شمال جنوب دا اے
لے کے تخت الثری توں عرش تیکر ڈنکا وجدا اس مطلوب دا اے ناصر جیاں ایسیاں نوں معاف کرنا دھن جگرا اس محبوب دا اے